La Madonna dei Sette Veli di Foggia.La nostra Mamma.

Dedicata alla Madonna dei Sette Veli di Foggia,testo in dialetto foggiano:




'A Mamme nostre

Staje sèmbe dinde'a quèlle nicchije d'orate,

nescijune te canosce, nescijune te vède,

'eppure...tutte i fuggiane te vonne 'bbène;

doje vòte 'a l'anne te mettime in mostre,

quanne te purtame, spalle spalle,

'nprecessione, pe'ù corse;

'a marze 'a prime vòte,

p'arrecurdarce d'e tand' anne fà,

quanne facije culle sòrte 'e terramote;

povere Foggie, quante delore 'e destruzzijone,

'e quanne 'a tèrre angòre tremelave,

tu appariste, 'e sule allore 'a tèrre se fermaje;

'a auste pe'a seconde vòte,

quanne ripa ripe 'e vija vije,

te ne turne 'ndrète 'a chijese tuje;

si, 'a chijese tuje, 'a San Tommase,

'ndò maje nescijune tà cacciàte,

'ndò maje nescijune tà sfrattàte;

tanne velute inde'a Chijese Madre,

pe forze, 'ndò stanne quille cù vestite rusce

'e cù scazzuppine 'ngàpe;

tutta gènde sopraffine!!!

chè quanne vanne arrète 'a precessione,

parene, tante fegurine;

ma tu stì fatte nen lè maje guardate,

sule 'u core 'e l'aneme dà gènde,

tanne sèmbe 'nteressate;

guarde 'o bùne 'e pure 'o malamènde,

vide 'o sane 'e pure 'o sofferènde,

staje accorte 'o dottore 'e pure 'o nullatenènde;

tu sije nà mamme juste,

sije 'a mamme, de tutte quande,

pe tè, tutte i figlije sò 'mburtànde;

inde 'a Chijese Madre, ciaspitte 'e ce chiame,

ma forse, nuje, nen te meretame,

pecchè, sule sotte 'e taccarate te cercame;

sule allore, citte citte, te pregame,

vicine 'a quella balaustre,

ku resarije 'mmane;

te cercame, guardanne inde 'a culle circhije nère,

chissà vedime 'a facce tuje,

quelle facce 'mmaculate 'e sengère;

perdonece, mamme, si te trascurame,

dacce 'a grazzije de cercarte sèmbe,

ku còre 'mmane;

i figlije, 'a mamme, nen 'zse'a scordene maje,

'e tu sije nà mamme speciale,

nà mamme bèlle assaje;

nà lacreme, d'ope nù chiante s'asciughe 'e mòre,

nù fiore nasce, eppò sassècche 'o sòle,

l'amore de'a mamme nostre pe sèmbe te console ;

te chiamene Cunavètre 'o Madonne d'i sette vèle,

pe nuje, sije 'a mamme nostre,

'a chiù bèlle dù munne indère;

'e quanne amme lassà stà tèrre,

'u jurne chè 'u Segnore decidarrà,

nà speranze sole ciadda accumpagnà:

d'abbrazzarte 'e de vedèrte inde 'a l'ucchije azzurre tuje

'e tra nà lacreme 'e nù surrise, putè dice...

grazzije mamme, grazzije, pecchè che te vède 'u paradise!



Da una lirica di Rosario Puzio




Rielaborata in vernacolo da : Salvatore Il Grande